DIA ADALAH.... (PART 2)

19 November 2012

8.45 malam

Sedang asyik Hanna menonton rancangan kegemarannya di televisyen, tiba-tiba telefon bimbitnya berbunyi. Alangkah derasnya jantung Hanna berdegup apabila melihat meseg tersebut daripada Asraf. 

" Hai" sapa Asraf dia dalam meseg.

" Hai" balas Hanna.

" Buat apa tu..buzy nampak?"

"Awak buat macam tak ada apa-apa yang berlakukan?"

"Hmm sorry..."

"Hmm kenapa buat saya macam ni? kenapa tak bagi tau awal-awal kalau awak dah ada yang lain?"

" Hmm"

" Kenapa tak jawap soalan saya? Hmm tak apalah.benda dah jadi..saya doakan awak bahagia bersama dia. Mungkin ni takdir kita, awak bukan orang yang saya cari selama ini."

" Maafkan saya... awak masih marahkan saya?"

"Tak... saya dah lama maafkan awak. Saya tak tahu kenapa saya tak boleh marah awak walaupun awak buat macam ni. Awak mungkir janji..awak yang suruh saya tunggu awak, tapi sekarang....hmmm mak awak salah hantar rombongan meminang."

"Awak masih ada dalam hati saya."

" Sudahlah awak... awak dah jadi tunang orang. kita dah tak ada apa-apa... saya akan cuba sedaya saya lupakan awak, lupakan cinta kita. Awak dah bertunang dengan dia, awak kena jaga hati dia. Tak lama lagi awak pun dah nak kahwin kan? hmm bila awak nak kahwin?

" Tak nak kahwin!"

" Mengadalah awak ni... nanti kahwin jangan lupa jemput saya."

" Jangan mengarutlah."

" Saya tak mengarut. Awak pernah dengar lagu disana menanti di sini menunggu?cerita dalam lagu tu sama macam cerita cinta kita. Akhirnya awak pilih dia dan saya yang di kejauhan ini mengundur diri hahaha"

"Awak jangan merepek. saya yakin awak milik saya suatu hari nanti."

" Sudahlah awak. Saya pasrah dengan takdir ini. Saya doakan awak berbahagia bersama Mastura. Selamat malam..assalammualaikum." Balas Hanna mengakhiri perbualan itu.

   Walaupun Hanna masih tidak mampu membuang perasaan kasih , sayang dan cintanya kepada Asraf. Namun, dia gagahkan juga hatinya untuk menerima semua ini. Kerana dia yakin disebalik kekecewaan ini pasti ada hikmah yang tersembunyi.

   Malam itu, sekali lagi hatinya berduka, lantas tanpa disedari air mata membasahi pipi mulusnya.

" Adakalanya hidup ini umpama hirupan kopi. Kopi itu pahit, tetapi di dalam kepahitannya ada tersembunyi kemanisan yang akan dirasai dipenghujungnya."